Half Life na PS2? – to dopiero ciekawy port!

Mimo iż wersja PS2 była nazywana najgorszym portem Half Life, to trzeba przyznać, że i tak okazała się być bardzo dokładnym i wiernym oddaniem materiałowi źródłowemu. Pamiętajmy, że gra nigdy nie miała powstać dla konsol. W końcu, była to pierwsza produkcja Valve, z którą nie wiązano wielkich nadziei sprzedażowych. Pieniądze jednak mówią same za siebie. Cóż, może i był to najgorszy port pierwszej gry ekipy Gabena, ale zdecydowanie miał się czym pochwalić. W pewnych kwestiach wręcz ulepszał formułę.

Po odpaleniu produkcji możemy się przywitać z nowym menu, które różni się od wersji pecetowej, może nie w szacie graficznej, ale w opcjach do wyboru. Możemy stąd dostać się do głównej fabuły, dodatku kooperacyjnego Decay oraz tryby rywalizacji Head-to-Head. Ale to nie do nich najpierw zajrzymy. Pierwszym, co mnie najbardziej zainteresowało, były opcje, które są nieźle rozbudowane. Chcesz graczu tryb 16:9? Proszę bardzo, nawet jeśli w tamtych czasach nie był to standard, bo prawdziwi puryści zostaną przy bezpiecznym 4:3 i w tym przypadku nie będę się dziwił, bo tryb panoramiczny dziwnie rozjeżdża cały ekran, więc dla komfortu lepiej zostać przy 4:3. Sama gra chodzi w rozdzielczości 512×448, co z dzisiejszej perspektywy może brzmieć śmiesznie, ale pamiętajmy, że to był 2001 rok. Takie rozdziałki były, w pewnym sensie, standardem, a różnice pomiędzy wersją PC a PS2 nie były aż tak widoczne jak nam się wydaje. A to wszystko w 60. klatkach na sekundę! No dobra, gra chciała celować w taką płynność, ale wychodziło jej to, jak mi trafianie do kosza (nie trafiam do kosza, w przeciwieństwie do redaktora Rauqka).  Daleko jej do niegrywalnej, ale stałe 60. fpsów utrzymuje w małych pomieszczeniach, bez przeciwników, z mała ilością geometrii i najlepiej jakbyś się nie ruszał. Trzeba jednak oddać, że nigdy nie zniża się poniżej 30. fpsów, nawet podczas scen przepełnionych akcją. 

Na pierwszy rzut oka wersja PS2 nie różni się zbytnio od pierwotnej na komputerach stacjonarnych. Mamy słynne już intro z wagonikiem, wprowadzenie do laboratorium, przez obowiązkowe zniszczenie mikrofalówki, aż po feralny wypadek na oddziale Lamba. I to do tego stopnia się nie różni, że nawet same ekrany ładowania są krótkie. Trwają może po pięć sekund każdy, co nie jest wielkim odstępstwem od wersji komputerowej. Wiadomo, nie dało się ich pozbyć w całości, ale i tak zadziwia to, że nie trzeba czekać trzydziestu sekund na doładowanie następnej lokacji. I tak jest przez całą kampanię. Gearbox nie wyciął niczego z głównej gry, więc tak, możesz przejść całą przygodę Freemana na czarnulce. Wszystkie animacje, skrypty itp. są na swoich miejscach. Pamiętajmy, że Half Life operował na zmodyfikowanym silniku Quake, który wprowadzał innowacyjny sposób animacji szkieletowych, która nie tylko ułatwiała sam proces, ale też zwalniała konsolę, czy komputer, z pracy. Ale przyjrzyjmy się temu bliżej, dokładniej na modele. Wersja PS2 mogłaby z tego powodu być nazywana remasterem. Bardzo delikatnym i mającym swoje własne bolączki, ale remasterem. Wiele modeli zostało zamienione na ich wersje HD tzw. „Super Definition Models” (SD Models), czyli obiektów o wyższej szczegółowości. Postacie te, stworzone przez Gearbox Software, charakteryzowały się większą liczbą wielokątów w porównaniu z wcześniejszym „High Definition Pack” dostępnym dla wersji PC. Dzięki temu postacie i obiekty w grze zyskały na realizmie i detaliczności. Warto również wspomnieć, że społeczność moderska dostrzegła jakość tych modeli i podjęła się ich przeniesienia na platformę PC. Przykładem jest modyfikacja dostępna na GameBanana, która umożliwia graczom korzystanie z modeli z wersji PS2 w wersji komputerowej „Half-Life”. Poniżej macie porównanie między modelami PC (po lewej) a PS2 (po prawej) ze strony wiki Half Life. Wyszło to i tak lepiej niż Half Life: Source. Nie mówimy o Half Life: Source (jeszcze).